Novak Radonić

Novak Radonić je rođen u Molu 31. marta 1826. godine. Po završetku osnovne škole u rodnom mestu počeo je da pohađa gimnaziju u Segedinu, ali ga je otac, videvši u njemu sklonost ka crtanju, odveo u Sentu kod slikara Petra Pilića. Usavršavanje je nastavio kod slikara Nikole Aleksića iz Arada, koji je imao jak uticaj na kasnije Radonićevo slikanje. Godine 1852. upisao je Akademiju likovnih umetnosti u Beču na kojoj je studirao do 1856. godine. Već kao student bavio se izradom portreta i slikanjem ikona, a posebno interesovanje pokazivao je za autoportret. Po povratku iz Beča nastanio se u Novom Sadu. Tada je počeo najplodniji period njegovog umetničkog rada. Mnoge poznate ličnosti tog vremena želele su da ih Radonić portretiše. Među njima su bili Svetozar Miletić, Jovan Jovanović Zmaj, Marija i Danilo Medaković, Marija i Josif Trandafil, patrijarh Josif Rajačić i drugi. Krajem 1858. godine otputovao je u Italiju gde je posetio značajne umetničke centre i imao priliku da se upozna s umetničkim delima renesanse. Po povratku iz Italije krajem 1859. godine kod Radonića se javlja razočarenje što nikada neće moći da slika kao Rafael i Mikelanđelo, i sumnja u sopstvenu umetnost, zbog čega je skoro sasvim napustio slikarstvo.

Književnim radom počeo je da se bavi od 1860. godine, kada je u časopisu Danica objavio članak pod naslovom „O različitim stvarima”. Njegovo najznačajnije književno delo su Molska mudrovanja u kojima je objavio svoje sabrane članke iz časopisa i priče. Savremenici u njegovim tekstovima pronalaze dositejevski duh, što je velika pohvala za slikara koji se oprobao kao pisac. Član Matice srpske je postao 1864. godine, a za potpredsednika Književnog odeljenja izabran je 1887. Bio je i dopisni član Srpskog učenog društva od 1878. godine. 

Osim velikog broja portreta znamenitih ličnosti svoga doba, autoportreta i dela crkvenog slikarstva, Novak Radonić je slikao i istorijske kompozicije, ličnosti iz nacionalne istorije i narodne književnosti, a radio je i kopije po stranim majstorima. Ugovor za rad na sentomaškom ikonostasu sklopio je 1859. godine i to mu je najznačajniji ikonopisački rad. Drugi ikonostas izradio je za crkvu u Adi 1867. godine, gde je oslikao i zidne kompozicije. Iako se sve više udaljavao od slikarstva, Radonić je 1875. godine prihvatio da radi ikonostas u Ilandži, međutim, uradio je samo pet ikona, nakon čega je odustao i posao prepustio slikaru Aksentiju Marodiću.

U kolekciji Galerije Matice srpske nalazi se više od sedamdeset slika i crteža Novaka Radonića.