Vladimir Nikolić

Arhitekta Vladimir Nikolić poticao je iz ugledne senćanske porodice. Njegov otac Andreja bio je senćanski beležnik, a kasnije predsednik siročadskog stola, senator i advokat. Majka Katarina bila je iz čuvene novosadske porodice Forović. Rođen je 13. juna 1857. godine u Senti. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, a gimnaziju je učio u Pančevu i Mariboru. Visoku tehničku školu u Minhenu upisao je školske 1879/1880. godine, međutim, ubrzo je prešao na Politehničku školu u Beču. Godine 1883. Vladimir Nikolić je, kao apsolvent, došao u Beograd i zaposlio se u Ministarstvu građevina. U Kraljevini Srbiji je proveo devet godina, ali je ovaj period njegovog života gotovo nepoznat. Pouzdano se zna jedino da je uradio projekat gimnazijske zgrade u Leskovcu. Orden Takovskog krsta petog reda, kojim ga je odlikovao kralj Milan I Obrenović, ukazuje na činjenicu da je Nikolićev rad bio od značaja za Kraljevinu Srbiju. 

Godina 1892. predstavlja prekretnicu u njegovom radu. On je, na poziv patrijarha Georgija Brankovića, uradio projekat novog Patrijaršijskog dvora u Sremskim Karlovcima. Ovo zdanje smatra se najreprezentativnijim na prostoru Vojvodine, a sasvim sigurno je najznačajniji Nikolićev projekat. Posle izgradnje Patrijaršijskog dvora, Nikolić je u Sremskim Karlovcima bio angažovan i na izradi projekata za kuću porodice Ćirić, Bogoslovski seminar, zgradu Narodno-crkvenih fondova, Stefaneum, sveštenički konvikt i osnovnu školu. Radio je i na projektima za obnovu Gornje i Saborne crkve. Od značajnijih projekata u drugim mestima ističu se Srpska pravoslavna velika gimnazija i Vladičanski dvor u Novom Sadu, Vladičanski dvor u Budimu, Hotel „Grand“ u Vukovaru, Preparandija i Kronićeva palata u Somboru, Srpski dom u Sremskoj Mitrovici, Palata zadužbine baronice Jović u Bečeju i zgrada suda u Irigu. 

Vladimir Nikolić se posle školovanja u Pančevu, Mariboru, Minhenu i Beču, kao i devetogodišnjeg boravka u Beogradu, nastanio u Sremskim Karlovcima. Živeo je zajedno s majkom i sestrom u kući na glavnom trgu, na uglu, preko puta koje je kasnije izgrađena zgrada Narodno-crkvenih fondova. U njoj je, pored prostora za stanovanje, bio smešten i Nikolićev atelje. U dvorištu je imao konjušnicu u kojoj je negovao svoje ljubimce – konje „arabere”, kao i prostoriju za paradne kočije, kojima je često voleo da se vozi. U Senti je posedovao veliko imanje, nasledio je od oca više od sto jutara zemlje koju je davao u arendu. Međutim, nastavio je da kupuje zemlju, tako da je njegov posed imao ukupno 200 jutara i salaš. Novu porodičnu kuću u Senti, prema sopstvenom projektu, sazidao je tokom 1896. i 1897. godine. U Karlovcima je imao voćnjak i vinograd, koji su se nalazili na putu za Stražilovo. Pošto je karlovački posed bio na odličnom mestu, s izuzetnim pogledom na Stražilovo, Karlovce i Dunav, na imanju je izgradio vilu „Katarinovac” koju je nazvao po svojoj majci. Bio je strastveni lovac i jedan od osnivača i predsednik karlovačkog Lovačkog društva.

O bogatstvu i moći porodice Nikolić i danas svedoče brojni detalji – umetnička dela čuvenih srpskih slikara, nameštaj, venecijanska ogledala, srebrni escajzi i tacne s monogramima, raskošne čaše za vino, porcelansko posuđe, zvonce za poslugu, kao i stare fotografije. Nikolić je i kao ličnost bio vrlo zanimljiv i intrigantan. U poslu je bio veoma uspešan, materijalno obezbeđen, sa aristokratskim manirima, moćan i ugledan građanin. Njegovi prijatelji bili su episkop budimski i potonji patrijarh Lukijan Bogdanović i njegov brat, lekar Miloš Bogdanović, starešine fruškogorskih manastira i drugi ugledni ljudi koji su mu bili gosti u vreme održavanja Narodno-crkvenih sabora. Posebno mesto među Nikolićevim prijateljima zauzimali su slikar Uroš Predić i karlovački advokat Jovan Simeonović Čokić. 

Vladimir Nikolić nije bio oženjen. Živeo je dugo s majkom Katarinom, koja je umrla 1902, i sestrom Milanom, koja se udala 1906. godine za dr Svetislava Simonovića i preselila u Beograd. Tada je nastavio da živi sam u Karlovcima, a ljubav je pronašao u svojoj domaćici Franciški Janoši, s kojom je 1916. godine dobio sina Vlajka. Pred smrt je zakonski usvojio sina i dao mu svoje prezime. Umro je 5. marta 1922. godine. Sahranjen je u porodičnoj kapeli Svete Katarine na Čeratskom groblju.