Luiza Tetracini - firentinski slavuj

Italijanski koloraturni sopran Luiza Tetracini, firentinski slavuj, kako su je prozvali, bila je jedna od najboljih operskih pevačica početkom 20. veka. Krasila ju je savršena pevačka tehnika, neverovatna pokretljivost glasa i lakoća u pevanju najviših tonova. Za razliku od nekih pevačica, čiji su tonovi u najvišem registru bili tanki i prozračni, Luizini su bili punog zvučanja, tamne boje, ali i neophodno zvonki. Bila je niskog rasta, a kako je starila, dobijala je i na težini, ali je, kažu savremenici, imala veoma prijatnu ličnost, što ju je činilo popularnom među kolegama. Njen najbolji prijatelj bio je čuveni tenor Enriko Karuzo. Nakon njegove prerane smrti, Luiza je bila veoma potištena, osim ostalog i zbog toga što nije stigla da ga vidi pre nego što je umro. Omiljenu ulogu – lik Lučije u Donicetijevoj operi “Lučija od Lamermura” – Luiza je pevala više od 100 puta. Udavala se tri puta, a tokom karijere duge tri decenije dobro je zarađivala. Međutim, do pred kraj života nije joj mnogo od tog bogatstva ostalo, ali je, kako kažu savremenici, i pored toga zadržala veselu narav. Ona se očitovala na sceni kada je tumačila komične uloge. 

Od debija u rodnom gradu do dalekih destinacija

Rođena je 29. juna 1871. godine u Firenci. Počela je da uči pevanje sa starijom sestrom Evom, koja je i sama bila proslavljeni dramski sopran. Potom je pohađala i konzervatorijum. Uspešno je debitovala 1895. godine kao Ines u Majerberovoj operi “Afrikanka”. To joj je donelo nastupe najpre u različitim italijanskim gradovima, ali i angažmane u Rusiji, Meksiku i Južnoj Americi u periodu od 1891. do 1906. godine. 

Senzacionalni nastup u Londonu donosi svetsku slavu

Prvi put je nastupila u londonskom Kovent Gardenu kao Violeta u Verdijevoj “Travijati” 1907. godine. Izazvala je tada senzaciju, jer ju je publika čak dvadeset puta aplauzom pozivala da se pokloni ispred pozorišne zavese. S obzirom na to da je oduševila tamošnju publiku, do 1912. godine redovno se pojavljivala na sceni spomenutog pozorišta i to u ulogama Đilde, Lučije, Amine, Margerite de Valoa i mnogim drugim. 

Miljenica njujorške publike

Sa repertoarom iz Londona, ali uz još nekoliko vrhunskih koloraturnih rola, poput Lakme, Dinore ili Elvire, Tetracini je bila omiljena pevačica njujorške publike, ali ne na sceni čuvenog Metropolitena, već u pozorištu na Menhetnu. Međutim, kratko se pojavila i u Metropolitenu, ali samo u sezoni 1911-1912. nastupivši ukupno osam puta kao Lučija, Đilda i Violeta. U godinama do pred početak Velikog rata pevala je i u Čikagu i Bostonu. Nakon toga, Luiza se posvetila koncertnom pevanju, a kasnije i pedagoškom radu. Svoju karijeru predstavila je u knjizi My Life of Song, a napisala je i priručnik How to Sing.  

Snimci za poznate izdavačke kuće

Srećom, Luiza Tetracini je ostavila dosta snimaka, pa možemo čuti kako je zvučao njen glas. Videćete, neuobičajeno taman za naše današnje poimanje koloraturnih soprana, koji su neretko (isuviše) svetli i malog glasa. Standardi su, naime, pre stotinak godina bili sasvim drugačiji u odnosu na današnje. Moj prvi predlog bi bio snimak arije Io son Titania iz opere “Minjon” Ambroaza Tomasa. Izvorno je napisana na francuskom jeziku, ali ovde Luiza peva prepev na italijanski, što nije bilo neuobičajeno u to vreme. Obratite pažnju na lakoću i fleksibilnost glasa, ali najviše na tamnu boju, bez obzira na to što se radi o najvišem ženskom glasu - koloraturnom sopranu. 

Arija Ah, non giunge iz opere “Mesečarka” – još jedan dobar primer fleksibilnosti Luizinog glasa, koji ostavlja utisak da se radi o jednostavnoj ariji. 

Arija Lučije Regnava nel silenzio, snimljena 1909. godine, pokazuje da je Luiza osim virtuoznosti posedovala i muzikalnost. Odnosno, imala je i taj čuveni, u belkantu neizbežni legato cantabile.