Đakomo Pučini rođen je 22. decembra 1858. godine u italijanskom gradu Luka u porodici čiji su se članovi dva veka bavili muzikom. Đakomo je bio peto od ukupno sedmoro dece koja su se rodila iz braka Mikelea Pučinija i Albine Mađi. Začetnik muzičke delatnosti u porodici Pučini bio je Đakomo Pučini, čukundeda nama poznatog operskog kompozitora. Svi muzičari porodice Pučini bili su kompozitori i orguljaši, vezujući svoju delatnost za rodni grad. Đakomov otac Mikele, četvrti muzički izdanak porodice, bio je orguljaš, kompozitor i pedagog. Kada je on umro, Đakomo je imao svega pet godina, ali opština grada Luke čuvala je za njega mesto orguljaša lokalne crkve. Tako je njemu već bila određena uloga nastavljača porodične tradicije profesionalnog bavljenja muzikom. Osim redovne škole Đakomo je od 1874. do 1880. godine učio muziku u Muzičkom institutu u rodnoj Luki, a potom od 1880. do 1883. godine nastavio svoje muzičko obrazovanje studijama kompozicije na Konzervatorijumu u Milanu. U tom značajnom italijanskom muzičkom centru Pučini je imao prilike da uči od istaknutog operskog kompozitora Amilkarea Ponkijelija, a ušao je i u krug tamošnje intelektualne elite. Sam je govorio da je tokom studija bio veći boem od Šonara iz svoje opere Boemi, što će ostati kao jedna zanimljiva odlika njegove umetničke ličnosti. Dodajmo tome i podatak da je veoma voleo da ide u lov i da vozi brza kola, što ga je jednom umalo koštalo života, a takođe ga je zanimala i moderna tehnologija. Pučini je imao svoj fonograf i redovno se dopisivao sa Tomasom Edisonom.
Prvi značajniji uspeh Pučini je doživeo već sa svojom prvom operom, jednočinkom Le Villi, koja je komponovana za potrebe jednog takmičenja. Iako nije bila prihvaćena od strane žirija, grupa Pučinijevih prijatelja finansirala je njeno postavljanje na scenu. Uspešna premijera njegovog operskog prvenca privukla je pažnju istaknutog muzičkog izdavača Đulija Rikordija, koji je od kompozitora odmah naručio drugo delo i ponudio mu mesečni dohodak. Na taj način je započeta dugogodišnja saradnja između Rikordija i Pučinija, koji su postali i bliski, verni prijatelji. Početak internacionalne slave koja i danas traje vezuje se za uspešno izvođenje opere Manon Lesko 1893. godine, nakon koje Pučini niže svoja najpoznatija muzičko-scenska ostvarenja, poput Boema, Madam Baterflaj, Toske, Turandot i drugih dela. Sva svoja dela komponovao je u mirnom okruženju jezera Masačukoli u toskanskoj regiji, gde je živeo sa porodicom od 1891. do 1921. godine. U tom lepom seoskom ambijentu Pučini je mogao da se posveti radu, jer je uživao u potpunom miru i tišini. Iako je živeo u doba procvata verističkog pravca na italijanskoj operskoj sceni, on joj je samo delimično pripadao sa svojom operom Toska, jer je zapravo izgradio sopstveni tip lirske-sentimentalne muzičke drame, u kojoj centralno značenje imaju nežni i tragični ženski likovi. Veristi su na scenu postavljali priče iz svakodnevnog života, snažnog emotivnog i dramskog naboja, često prikazujući i ekstremna osećanja poput ljubomore, požude i strasti, uz neizbežne tragične rasplete koja uključuju ubistva i samoubistva. Takvu dramska napetost i preovladavanje uzavrelih osećanja, kasnije tipičnih za ekspresionizam, Pučini je upotrebio u operi Toska, koja ipak nije bila tipična za njegovu u osnovi lirsku prirodu.
Iako je Pučini stvarao krajem 19. i početkom 20. veka, u vreme kada se javljaju i novi muzički pravci poput verizma, impresionizma i ekspresionizma, on ipak ostaje veran poznom romantizmu koji u njegovoj muzici buja iz melodike, harmonskog jezika i orkestra. To se uostalom može i čuti u muzičkim numerama koje sam odabrala da ilustruju pruču o ovom stvaraocu. U arijama se oseća veliki emotivni naboj, koji se najčešće izražava rascvetavanjem vokalne deonice podržane snažnim potezima u orkestru. Iako je Pučini orkestru dodelio značajniju ulogu u dočaravanju dramske radnje i osećanja protagonista, italijanska tradicija primata vokalne deonice u iznošenju lirskih i dramskih momenata ostaje očuvana. Pučini je veoma pažljivo birao teme za svoja dela i provodio dosta vremena na pripremanju libreta, nekad ulazeći i u konfliktne odnose sa svojim libretistima, ali sve u cilju stvaranja dobre literarne osnove za jedno muzičko-scensko ostvarenje. Većina njegovih opera obrađuje tematiku koja je definisana u njegovom delu Il tabarro: „Onaj koji je živeo za ljubav, umro je za ljubav!“ Pučini je bio naročito naklonjen ženskim likovima, što se može videti i po nazivima samih opera. One su krhka i nežna stvorenja koja tragično završavaju, mirno prihvatajući svoju sudbinu. Majstorsko portretisanje glavnih junaka opera, dobro poznavanje mogućnosti scene, smenjivanje dramskih i lirskih epizoda, kao i postojanje posebnog kolorita i specifične atmosfere koja krasi svaku njegovu operu čini Pučinija jednim od najvoljenijih kompozitora ovog žanra.
No comments:
Post a Comment