Operski glasovi - mecosopran

Mecosopran je ženski glas koji se nalazi između soprana i alta, odnosno poseduje tamniju boju od soprana, a izražajniji je i pokretljiviji od alta. U operskoj muzici ova vrsta ženskog glasa počela je da se upotrebljava krajem 18. i početkom 19. veka, kada se javila potreba za tamnijim glasom od soprana, ali sposobnim za izvođenje virtuoznih pasaža. Pre tog vremena, muzika koja danas odgovara mecosopranima bila je pisana za muške pevače koji su bili kastrirani pre mutacije, te se njihov glas zadržavao u ženskom registru. Tako danas mecosoprani uspešno tumače uloge koje su prvobitno bile namenjene kastratima altovima. Jedna od takvih arija jeste Che faro senza Euridice iz Glukove opere "Orfej i Euridika". 

Poznato je da je ženama bilo zabranjeno da se pojavljuju na sceni i u crkvi kao pevačice, te su kastrati preuzimali njihove deonice zahvaljujući toj bolnoj operaciji pre mutacije. Kako je kastracija vremenom bila zabranjena, te su kastrati polako nestajali sa operske scene, uloge pisane za njih preuzeli su soprani i mecosoprani. Tako ćemo danas u baroknim operama nailaziti na muške likove u interpretaciji ženskih glasova ili pak kontratenora, odnosno muških glasova koji posebnim načinom pevanja bez potrebe kastriranja tumače muziku pisanu u ženskom registru. Osim toga, u operskoj muzici veoma je česta pojava da se likovi dečaka ili mladića poveravaju dubokom ženskom glasu, tako da mecosoprani u svom repertoaru mogu negovati i takozvane „uloge u pantalonama“, čiji broj i muzički kvalitet nisu zanemarljivi. Jednu od najpoznatijih uloga tog tipa nalazimo u Mocartovom opusu. Reč je o dečaku Kerubinu, kojeg danas najčešće tumače mecosoprani.

Za razliku od soprana kao većinskog nosioca glavnih operskih rola, mecosoprani uglavnom tumače sporedne uloge, iako postoji nekoliko veoma lepih i upečatljivih izuzetaka. Naredna arija prikazaće odlike lirskog koloraturnog mecosoprana koji poseduje pokretljivost i gipkost poput visokog ženskog glasa, ali i toplinu i tamniju boju, kao i mogućnost finog oblikovanja tonova donjeg registra. Čućemo takođe da ova vrsta glasa može poput koloraturnog soprana da izvede zanosne tonove visokog registra i da zaseni slušaoca preciznim izvođenjem virtuoznih pasaža, ali i da prikaže baršunastiju i dakako veoma prijatnu boju glasa. Predlažem ariju Nacqui all`affanno iz Rosinijeve opere "Pepeljuga". Još jedna veoma poznata uloga namenjena koloraturnom mecosopranu iz pera Đoakina Rosinija jeste uloga Rozine iz opere "Seviljski berberin". Ovde je važno naglasiti da ova vrsta glasa nije postojala u vreme kada je Rosini pisao svoju operu. Tada su Rozinu pevali kontraaltovi, koji su danas zaista retki.

U francuskoj operskoj literaturi 19. veka često su glavni ženski likovi povereni mecosopranskom glasu, poput uloge Šarlote u Masneovoj operi "Verter", Karmen u istoimenoj operi Žorža Bizea ili uloge Dalile u muzičko-scenskom delu "Samson i Dalila" iz opusa Kamija Sen-Sansa. Tamna boja mecosoprana najčešće se vezuje za likove velikih operskih zavodnica poput Karmen, koja predstavlja pravo oličenje fatalne žene, spremne da se bez milosti poigrava s muškarcima. Osim uloga fatalnih žena, mecosopranima se poveravaju likovi majki i starijih žena uopšte zbog kvaliteta glasa, kao i junakinje zlog karaktera. Tip dramskog mecosoprana odlikuje jači, širi i snažniji glas od ostalih vrsta ovog dubokog ženskog. Ovi glasovi često se razvijaju u dramske soprane i ponekad je teško uvideti razliku između njih. Za prikazivanje moćnog glasa dramskog mecosoprana izabrala sam ariju Eboli O don fatale iz Verdijeve opere Don Karlo. Jedna od najupečatljiviji uloga za dramski mecosopran jeste Santuca iz Maskanjijeve opere "Cavalleria rusticana".